Un desequilibrio entre o estrés físico e emocional, os traumas e as complicacións sufridas, a hipotermia e os arrefriados contribúen ao desenvolvemento da osteocondrose. A patoloxía é provocada por cambios dexenerativos nos segmentos cartilaxinosos e no tecido óseo. O aumento da mobilidade dos discos aumenta a probabilidade do proceso, que se constata polas estatísticas de maior distribución nas rexións cervical e lumbar. Ademais da columna vertebral, están afectadas as articulacións das extremidades superiores e inferiores.
Tipos e causas da osteocondrose
A sobrecarga excesiva de segmentos vertebrales ou articulacións, dependendo da localización e grao, é a principal causa da osteocondrose, que se divide nos seguintes tipos:
- A osteocondrose da rexión torácica é un proceso patolóxico de etioloxía pouco clara, non obstante, segundo estudos clínicos, desenvólvese como resultado de:
- trastornos hormonais;
- postura inadecuada;
- anomalías estruturais e curvaturas;
- sufriu feridas;
- actividade profesional asociada ao estrés ou á vibración prolongada do poste;
- pés planos;
- limitación da actividade física ou proceso inverso debido á sobrecarga física;
- sobrepeso.
- A osteocondrose cervical é unha patoloxía comúnmente coñecida como "deposición de sal". As principais causas da osteocondrose cervical residen no aumento da actividade do pescozo e a desnutrición dos tecidos causada no contexto de:
- estrés excesivo no pescozo;
- hipotermia e arrefriados previos;
- practicar deportes incontrolados sen observar as medidas de seguridade e medidas de seguridade;
- condicións desfavorables para factores meteorolóxicos;
- situacións estresantes;
- sentado prolongado sen cambiar de postura;
- exposición a produtos químicos.
- A osteocondrose disecante ou enfermidade de Koening é un proceso dexenerativo-distrófico que comeza coa distrofia seguida da adición de inflamación das articulacións do xeonllo, cadeira, cóbado e clavícula-ombreiro. As causas da aparición inclúen:
- lesións recibidas;
- predisposición hereditaria;
- violación da permeabilidade da rama da arteria adxacente.
As anomalías patolóxicas provocan un crecemento desordenado do tecido óseo, desprazamento de discos e articulacións e irritación das raíces nerviosas, que se acompaña de dor.
Síntomas de enfermidades
O cadro clínico, dependendo do tipo de patoloxía, é diferente. En particular, a falta de aire aparece na osteocondrose da columna torácica, causada por:
- dor que aumenta coa respiración e a restrición do movemento na zona do peito;
- neuralxia intercostal provocada por irritación ou violación das raíces da columna;
- deformidades secundarias na rexión torácica no contexto da cifoscoliose e unha diminución do volume pulmonar.
Debido ao cadro clínico, disfrazado de sintomatoloxía doutras enfermidades, o proceso patolóxico confúndese con angina de peito, isquemia, pneumonía, trastornos gastroenterolóxicos, polo que se chama "camaleón".
Un dos síntomas comúns é o mareo coa osteocondrose cervical, que aparece debido á compresión dos vasos sanguíneos e á circulación cerebral deteriorada, na que entra no cerebro unha cantidade insuficiente de osíxeno e nutrientes. A patoloxía maniféstase por síntomas adicionais:
- perda de orientación no espazo;
- a aparición de ruído na cabeza e nos oídos;
- escurecemento nos ollos ou manchas parpadeantes;
- dor de cabeza palpitante;
- náuseas e vómitos.
Se experimenta movementos da lingua limitados e cambaleamento ao camiñar, busque atención médica urxente e déitese boca abaixo antes de que chegue o paciente.
Os síntomas da enfermidade de Koening están determinados pola fase do proceso, que van desde molestias e fatiga rápida do membro afectado ata dor que crece co paso do tempo e un aumento do volume da articulación, visible visualmente.
Actividades terapéuticas
O tratamento da enfermidade require un enfoque integrado, dividido en períodos. Na fase aguda, prescríbese terapia farmacolóxica, utilízanse ademais métodos de fisioterapia e remedios populares. Durante o período de remisión, recoméndase a recuperación nos resorts, pero hai que lembrar que o tratamento balneario da osteocondrose durante unha exacerbación non só non será beneficioso, senón que tamén pode ser prexudicial.
Tratamento farmacolóxico
Nas fases agudas da osteocondrose, os medicamentos prescríbense por vía oral:
- medicamentos antiinflamatorios para eliminar o proceso inflamatorio;
- analxésicos para aliviar a dor;
- relaxantes musculares para eliminar espasmos musculares;
- anticonvulsivos para eliminar a compresión das terminacións nerviosas;
- hondoprotectores para a rexeneración do tecido cartilaginoso;
- sedantes para aliviar o estrés e apoiar o sistema nervioso;
- complexos vitamínicos para proporcionar ao corpo os nutrientes necesarios e o fortalecemento xeral.
Para aliviar a dor, os bloqueos terapéuticos úsanse mediante inxección directamente na zona afectada. O efecto analxésico e a mellora da circulación sanguínea local prodúcense mediante ungüentos e cremas aplicados tópicamente na zona afectada.
Procedementos de fisioterapia
A fisioterapia prescríbese tanto en paralelo cos medicamentos como durante o período de remisión para manter unha posición estable e evitar recaídas. Para fins medicinais, use:
- terapia de tracción e reflexoloxía;
- acupuntura con estimulación eléctrica e exposición ao frío;
- masaxe con ventosas e acupresión;
- terapia con vibracións ultrasónicas e electromagnéticas.
Os procedementos realizados por un especialista designado polo médico melloran a circulación sanguínea, restauran a funcionalidade dos segmentos danados e aumentan a vitalidade. A automedicación pode causar unha recaída, levar ao deterioro e contribuír ao desenvolvemento da patoloxía.